İki hafta önce, sonunda cesaret edip gittim ailemin yanına. Pandemi beni öyle tutsak etti öyle eylemsizleştirdi ki karar vermem bile sancılı oldu. Bana kalsa hala da cesaret edemezdim de İşler çok stresli olunca tepem attı aldım biletimi gittim. Ankara soğukken Antalya sıcağı çok çok iyi geldi. Ailemle olmak çok iyi geldi. Doğası, nehiri, denizi çok iyi geldi. Yeğenlerimle satranç oynamak, çoban mat'ını öğrenmek, üçlük atışlarını izlemek, uçurtma uçurmak, hayvanlarla barışmak, uzun uzun yürümek, arkadaşımla sohbet etmek, annemin yeni mutfağının dolaplarını silmek hatta hatta rahatlığa alışıp evden çıkarken maskemi unutmak bile çok iyi geldi:) Sonra döndüm ve paşa paşa işimin başına geçtim. Daha iyi hissediyorum, pillerimi değiştirmiş gibiyim... Herkesin bunaldığı zaman hayatın temposundan kaçacak, duracak, nefes alacak böyle durakları olsun...