Özzel Efekt...

Bugünün Pazartesi olması buna engel değil, erken kalkmış olman da. Yalnız olman, ayrılmış olman, kavga etmiş olman da. Hepsi hayatın içinde olan şeyler, hepsi yaşadığını gösteren şeyler. Yapılacak işler var.  "Ayşe hanım aranacak", "Pirinç alınacak", "Sevda' nın doğum günü", "Sevginin tam zamanı" :)...Vardır illa ki ertelediğin, unutmaman gereken bir şey, hareketlen ve yap. İki üç cümle yaz bugün. Varsın saçma olsun. Sevdiğin kitaplardan bir kaç cümle. TV de gördüğün bir şey. Bak ben mesela bilmem ne tarihinde bir not almışım "Mutluluğun formülü, gerektiğinde önemsiz şeylerle meşgul olabilmektir" ... Yeni bir kitaba başla... Gül ki, yüzünde güller açsın Bugün belki "O" gündür. Hayatının yönünün değişeceği gündür. Eminim etrafında buna dair bir sürü işaret olacaktır. Sen yeter ki gör. Arama, bırak karşına çıksınlar. Hayat denen yol, dikenlerle dolu olsa ...

Sabah ofise girince yaptığımız ilk şey, şu üç şarkıyı dinlemek oldu. Havalar çok sıcak ya, uyuyamıyoruz, uyanamıyoruz, söylenerek başlıyoruz güne. Bu şarkılarla ruhumuza duş aldırıp, serinledik... şikayeti kestik :)

Ayhan Sicimoğlu' nu tanır mısınız? Ben böylesi bir insanı tanıyalı yaklaşık bir yıl oldu. Bir arkadaşımın "nasıl tanımazsın yaaa" serzenişleri ile merak edip takip etmeye başladım. Hani zaman zaman dünyaya salınan "güzel insanlar" var ya. Bizim çağımızın güzel insanlarından biri de bu adammış. Ben bunu farkettim. Kaliteli, iyimser, hayat dolu, çağdaş, gezmiş görmüş gerçekten tarif edilemez bir adam Ayhan Sicimoğlu. Twitter' da kendisini takip etmeye başladığımdan beri de güzel paylaşımlarına maruz kalıyorum. Farklı ülkelerde başından geçenleri paylaşır ve bu anısından bir "kıssadan hisse" mutlaka yapar. Hayata dair söyleyecek çok şeyi var ve söylüyor da. Şu yukarıdaki fotoğrafı bugün Twitter' ında paylaştı. 50 yıl önce bu ülkenin halini ne kadar iyi anlatan bir resim bu. Ve nereden nereye geldiğimizi... Hazır kendisinden bahsetmişken, şu performansını da paylaşmamak olmaz...Her ne kadar 10 parmağında 10 marifet olsa da, la...

Geçtiğimiz Cumartesi uzun süredir merak ettiğimiz Aqua Vega' ya gidelim dedik :) Gittik, gördük, geldik. 5 gün gecikme ile izlenimlerimi sizlerle paylaşıyorum. Öncelikle şunu söylemem gerek, tanıtımlarda "Türkiye' nin en büyük, Avrupa' nın 3. büyük akvaryumu" denilmesinden mütevellit biz bir hayli gözümüzde büyütmüştük ama o kadar da büyük bir şey çıkmıyor karşınıza. Yani gezilmeyecek bir yer değil kesinlikle, farklılık adına tavsiye de ederim ama beklentileri yükseltmemek gerek. En beğendiğim fotoğrafta balık olmaması ilginç değil mi? Millet balık peşindeyken ben bunları çekiyordum :) Belki de tüm akvaryumun, bakmaktan en çok hoşlandığım yeri bu akvaryumdu.  Minik balıklar ve canlı yeşil yosunlar çok güzel görünüyordu Rengin çok güzel olabilir ama sen çok çirkin bir şeysin. Öyle ki çok güzel görünüyorsun (kafam karıştı...!!!). İşte bazı yerleri böyle ev akvaryumlarından halliceydi. Karşınıza çıkan ilk salon...

Yok öyle bir şey. Varsa da benim haberim yok. Şimdi icat ettim zira bugün kadrajıma iki nefis kelebek kondu :)

Eskiden beri kendimce aşkın tarifini yapmaya çalışırım (kim yapabilmişse...) . "Aşk, tek taraflı oklardan ibarettir" gibi bir düşüncem olmuştu bir ara. Yani hep tek taraflıdır, bir yöne akar. O' na kavuştuğun an aşk garip bir hal alır. Veya kavuşamayacağın kişilere aşık olursun, kavuşabildiklerini seversin vs. vs. Ama tabi bunlar benim gençlik (!) dönemime gelen düşünceler. Şimdi birçok fikrim değişmiş durumda. Ve gerçek olan bir şey var ki, kişiye göre değişiyor bu tanım ve fikirler. Ayrıca ortada aşk varsa, kenarda köşede mutlaka oklar da vardır :) Aşık olunca hayatındaki tüm oklar O' nu gösterir.....      En azından bir müddet, mücadelen tek taraflıymış gibi gelebilir sana :) Bu süreçte, çok kez "yapmam" dediğini yapıp, kendini, hatalarını yinelersin... Yolunu kaybetmiş gibi hissedebilirsin...           Sonra her şey bitti derken oklar yön değiştirir... ...

Şu aralar fotoğrafçılık aşkımın depreştiğini sanırım postlarımdan da anlıyorsunuz. Ama öyle böyle değil ne görsem çekiyorum. Bir doyumsuzluk mevcut. Neyse geçenlerde ilginç bir şey çektim. Bir dalın ucunu. Biraz da eksantrik bir şey olsun diye, gökyüzü fon olacak şekilde aşağıdan çektim. Çektiğimde fark etmemiştim. Biraz ışığı, filtresi vs. ile oynayınca (Instagram sağolsun), bir şapkalı beliriverdi dalın ucunda :) Arkadaşım "Red Kid" dedi. Belki de... :) Kimdir nedir bilinmez ama o dalın ucunda belirdiği kesin :) Ve yine bir kaç gün sonra aynı yerde, bu kez o gülün altında çimenlerin üzerinde böyle bir şeyi çektim. Şaka gibi. Ya derviş, fikir, zikir durumu yaşıyorum. Ya da evren benim kafama kafama vurarak bir şeyler anlatmaya çalışıyor :) Gerçi sadece evrenin işaretleri yetmiyor. Onun farkına varmak, hakkını vermek gibi şeyler de yapmalı insan. Yani ne olacaksa, bunda mutlaka kendisinin de bir eylemi olmalı. Öyle sabit dur, etrafında dönsün her şey olmaz...

Mükemmel bir çalışma olmuş :) Johnny Depp gitarı ile döktürüyor. Ve Natalie, sen ne güzel bir kadınsın...Şarkı da güzel... her şey güzel işte...

Ben sevdim bu fotoğrafçılık işini :) İçimdeki tembel Özlem harekete geçerse inşallah bir kursa da gideceğim. Kendimde ışık görüyorum :p. Aslında öyle çok kendini öven bir yapım yok, övülmekten bile rahatsız olurum ama eğer bir şeyi güzel yaptıysam, yüzümde bir gülümseme oluşmuyor değil. Hayrına bir de gökten güzel bir fotoğraf makinası düşerse pek bir şanslıyım demektir. Tamam buldum, Truman Show daki gibi gökten spot ışığı değil de fotoğraf makinası düşsün. Truman gerçeği aramaya koyulmuştu. Ben de hayallerimi arayayım :) Dilemek bedava değil mi nasıl olsa. Diledim gitti.. :) Fırından taze çıkmış bir fotoğraf bu. Daha bu sabah çektim. Baharda size bahsettiğim değişimine tanık olduğumuz yeşil alanlar, yazın ortalarında böyle kuruyor işte. Ve tam da bu zamanlar dayanıklı olanlar hayatta kalıyor. Hayatta ve renkli. Böylesi hafif dikenimsi ama dayanıklı çiçekler ve kaktüsler daha çok hoşuma gidiyor benim. Ki bu çiçek hem çok güzel, hem dayanıklı..Ne kadar şans...

Peki..:)

İnsanların gerçekten "en sevdiği renk" diye bir şey var. Ben buna inanıyorum. Yani belki farkında değiliz ama giysilerimizde, evimizde, aksesuarlarda bir şeylerde mutlaka baskın olan bir renk var. Ya da belki hayatımıza yansıtmadığımız ama dış dünyada ilgimizi çeken bir renk. Sokakta gördüğümüz zaman sebepsiz kafamızı çevirdiğimiz, nesnenin ne olduğu önemli olmadan, sadece rengine baktığımız bir renk. Kimimiz farkında kimimiz değil, ama böyle bir renk var bence. Mesela benim için şu mavi inanılmaz bir renk. Haa yapı itibari ili böyle iddialı renkleri giysilerimde kullanmam belki (belki de kullanırım :D), ama ben bu maviyi nerede, neyde, ne zaman görsem dönüp bakıyorum. İşin garip tarafı bu renge ilgimi sebepsiz sanıyordum. Birgün burcumun özelliklerini okurken ampüller yandı kafamda. Başak burcunun rengiymiş kobalt mavisi . Alın işte belki de cidden yıldızların buluduğu konum vs, bizleri etkiliyor. Ya da tamamen tesadüf...bilemem :)

Bu isimle Türkçeleştirilmiş bir film var bilir misiniz? Orjinali wo de fu qin mu qin (The road home)   olan bir uzak doğu filmi. Bir aşk hikayesi, öyle ki, çok sıradan ama bir o kadar da kutsal. Bir gün bu film hakkında sinema bloğumda yazacağım ama öyle kolay bir film değil. Neyse konumuz da o değil zaten. Benim eve dönüş yolu' m filmdekinden farklı. Günlük ve kısa, gerçekten eve dönüş yolu. İşten dönerken, şu aralar millet tatilde olduğundan mıdır nedir servis biraz boş oluyor. Ben de arka koltuğa kurulup rahat rahat fotoğraf çekiyorum :) Tabi yalın halleri bu kadar übersonik değil. PicsArt' dan yardım aldım ama açılar bana ait lütfen...: p