Özzel Efekt...

İsmine kanıp komedi beklentisi ile gidip hüngür hüngür ağlayarak çıktığım oyundur kendisi. Oyunculuklar muazzamdı. Konu kısa süreye sığdırılabildiği kadar detaylıydı. Yanımdaki teyze başladı sonlara doğru ağlamaya ben de bir güzel eşlik ettim. Sanat sanırım bu yüzden güzel. Hiç tanımadığın birisi ile o an aynı şeyleri hissedebiliyorsun.  Detaylı bilgi için buradan ...

Hafta sonu bol bol makinemi kurcaladım. Bir sürü gerekli gereksiz fotoğraf çektim. Zaten ilk iş hemen kendimizi Hamamönü'ne atmak oldu. Malum orada çekecek obje de çok. Ama tabii sadece orayla kalmadım, evde bile her şey üzerinde denemeler yaptım. Eski kurs notlarımı kurcaladım. Fotoğraf makinesi alınca okunacak diye kenara ayırdığım "Ustalardan Fotografi" kitabını raftan indirdim :). Hayallere kavuşmanın büyüğü, küçüğü olmuyor sanırım. Küçük bir çocuk gibiyim...

Geçtiğimiz bir kaç gün içinde yüzümden gülümsemelerin düşmemesine neden olacak şeyler yaşadım (Cümleye bakar mısınız ya, mutluluk çizilemediği gibi, yazılamıyor da sanırım). Öncelikle uzun zamandır istediğim bir şey ansızın oluverdi. Artık bir fotoğraf makinam var. :))) Vee tabii ki Beşiktaşk'ımın şampiyonluğu...  Hala spor haberleri izleyip salak salak gülüyorum.  Yanımda oturan teyze ile hüngür hüngür ağladığımız güzelim tiyatro oyununu  da unutmamak lazım. Ağlamak da mutluluk verici olabiliyor.  Tunalıdan geçerken binalara bakıp gülümsediğim de olmadı değil.  Mutlu edici olduğu kadar yorucu da bir hafta idi, önce pazar mesaisi,  ardından Kayseri yolculuğu... Kayseri'de her şey olumlu geçince bir kahveyi hakettik sanırım.  Bir de dönüş yolumuzda şöyle bir güzellik çıktı karşıma. Hala gözlerini düşünüyorum...

Bir Hasan Ali Toptaş kitabını daha bitirmiş bulunmaktayım. Her ne kadar çocuk romanı dense de bildiğin büyükler için yazılmış nefis bir hikaye bu. Bir gürgen ağacının dilinden anlatılan dramatik bir hikaye... İçimizdeki çocuklara...

Şu aralar hafta sonları yerimizde duramıyoruz. Havaların el verdiği şekilde, parka, yemeğe, tiyatroya, kahveye artık ne bulursak...